Historia Japońskiej Sztuki Tatuażu z Yakuzą w Tle

Wprowadzenie

Tatuaże mają długą i złożoną historię w Japonii. Sztuka tatuażu, znana jako Irezumi, jest głęboko zakorzeniona w japońskiej kulturze i historii. Mimo że tatuaże w Japonii są często kojarzone z przestępczością zorganizowaną, ich korzenie sięgają tysiącleci wstecz, a ich znaczenie ewoluowało na przestrzeni wieków. Ten artykuł przybliża historię japońskiej sztuki tatuażu, zwracając szczególną uwagę na wpływ Yakuzy.

Wczesne Ślady Tatuażu w Japonii

Tatuaże w Japonii mają długą historię, sięgającą okresu Jomon (10 000 p.n.e. - 300 n.e.). W tym czasie, gliniane figurki noszące zdobienia przypominające tatuaże sugerują, że tatuowanie mogło być praktykowane od bardzo dawna. Kolejne wzmianki o tatuażach w Japonii pochodzą z III wieku z chińskiego tekstu Gishiwajinden, który opisuje lud Wa (dawne określenie Japonii) ozdabiający swoje twarze i ciała symbolami ochronnymi.

Ajnowie i Ich Tatuażowa Tradycja

Ajnowie, plemię zamieszkujące region Hokkaido, mają długą tradycję tatuażu. Tatuowanie wśród Ajnów miało różne znaczenia, w tym kosmetyczne, plemienne, religijne oraz jako oznaczenie dojrzałości seksualnej. Młode dziewczyny były tatuowane od 10-13 roku życia, a proces tatuowania trwał aż do osiągnięcia wieku umożliwiającego małżeństwo. Tatuowano głównie okolice ust, policzki, brwi i czoło.

Rozwój Irezumi w Okresie Edo

Sztuka Irezumi rozkwitła w okresie Edo (1603-1868), mimo że tatuowanie było surowo zabronione przez władze. Pierwsze artystyczne tatuaże pojawiły się na skórze strażaków z Edo, obecnego Tokio, którzy tatuowali symbole związane z wodą, takie jak karpie Koi i smoki. Zakazy nie powstrzymały ludzi od tatuowania, a tatuaże stały się popularne wśród rzemieślników i kupców.

Tatuaże jako Kara

W okresie Kofun tatuaże były formą kary dla przestępców. W różnych prefekturach używano różnych symboli, aby oznaczyć ludzi łamiących prawo. Na przykład w Hiroszimie tatuowano wizerunek psa lub symbol w kanji na czole, a w innych regionach stosowano linie i kropki. Osoby z takimi tatuażami były często wykluczane ze społeczeństwa.

Yakuza i Tatuaże

Yakuza, japońska przestępczość zorganizowana, odgrywa kluczową rolę w historii tatuażu w Japonii. Tatuaże wśród członków Yakuzy miały kilka funkcji: były dowodem wytrzymałości na ból, symbolem statusu oraz elementem tradycji. Tradycyjny japoński tatuaż, wykonywany metodą handpoke, jest bardziej bolesny i czasochłonny niż nowoczesne techniki. Gangsterzy tatuowali swoje ciała w sposób, który pozwalał im na ukrycie tatuaży na co dzień.

Negatywne Nastawienie Społeczeństwa

Tatuaże w Japonii są nadal negatywnie postrzegane przez społeczeństwo, głównie z powodu ich powiązań z Yakuzą. Przez wiele lat osoby z tatuażami miały ograniczony dostęp do miejsc publicznych, takich jak baseny, plaże i restauracje. W 2012 roku burmistrz Osaki, Toru Hashimoto, przeprowadził kontrowersyjną ankietę wśród urzędników miejskich na temat posiadania tatuaży, co wywołało oburzenie i oskarżenia o dyskryminację.

Walka z Zakazami

Współczesna sytuacja tatuaży w Japonii jest paradoksalna. Posiadanie tatuażu nie jest nielegalne, ale jego wykonywanie jest, chyba że wykonuje je lekarz. W 2015 roku Taiki Masuda, właściciel salonu tatuażu, został oskarżony o naruszenie Ustawy o praktykach medycznych. Mimo legalizacji tatuaży w 1948 roku, wielu artystów tatuażu nadal działa w podziemiu.

Horiyoshi III - Mistrz Japońskiego Tatuażu

Horiyoshi III, jeden z najbardziej znanych mistrzów tatuażu w Japonii, porównał tatuaże do świetlików, które podziwia się w nocy, ale nie docenia w ciągu dnia. Uważa, że na Zachodzie tatuaże są głównie modą, podczas gdy w Japonii mają głębsze, duchowe znaczenie. Horiyoshi III nie uważa się za artystę, lecz za rzemieślnika, który robi to, co najlepiej potrafi.

Podsumowanie

Historia japońskiej sztuki zestawy do tatuażu jest złożona i pełna kontrastów. Od starożytnych czasów po współczesność, tatuaże w Japonii przeszły długą drogę, od symboli ochronnych po oznaki przestępczości. Mimo licznych przeciwności, tradycja tatuażu w Japonii przetrwała i nadal jest kultywowana przez artystów, którzy starają się zachować jej wyjątkowy charakter.